ŚRODA – 26 X
TROSKA O POWOŁANYCH

Rozważania różańcowe (tajemnice chwalebne)
Rozważając tajemnice chwalebne różańca, będziemy polecać Panu Bogu przez ręce Maryi wszystkich misyjnych seminarzystów oraz rodzime powołania zakonne w krajach misyjnych.
1. Zmartwychwstanie Pana Jezusa
Zmartwychwstanie Jezusa jest zwycięstwem nad śmiercią i grzechem oraz ukazaniem właściwej perspektywy powołania chrześcijańskiego – udziału w życiu Bożym. Każde nasze nawrócenie, zerwanie z grzechem jest powstaniem z martwych i powrotem do życia w łasce.
Dziękujmy Jezusowi za naszych duszpasterzy i prośmy, by nie brakowało w świecie szafarzy sakramentów. Niech sam Zmartwychwstały umacnia seminarzystów misyjnych w ich drodze do kapłaństwa, aby stawali się narzędziami miłosierdzia.
2. Wniebowstąpienie Pana Jezusa
Wniebowstąpienie jest powrotem Jezusa do domu Ojca po wykonaniu dzieła odkupienia. Jezus przed wniebowstąpieniem objawiał się swoim uczniom, umacniając ich w wierze. Na koniec przekazał im mandat misyjny, by czynili uczniami wszystkie narody. Od tamtego czasu apostołowie i ich następcy nieprzerwanie głoszą Dobrą Nowinę o zbawieniu.
Módlmy się o szczodre dłonie i otwarte serca, abyśmy przez wspieranie powołań misyjnych mieli swój udział w zbawczej misji Jezusa.
3. Zesłanie Ducha Świętego
W dniu Pięćdziesiątnicy Duch Święty zstąpił na apostołów, czyniąc ich odważnymi świadkami Dobrej Nowiny. Dar języków sprawił, że zgromadzeni w Jerozolimie bardzo się zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. Duch Święty kontynuuje dzieło zbawcze Jezusa. On wzbudza w ludzkich sercach powołanie misyjne, daje siłę do jego wypełnienia oraz czyni owocnym trud człowieka, przygotowując grunt pod Ewangelię w sercach słuchaczy.
Prośmy, by nowicjusze i nowicjuszki z krajów misyjnych ufnie powierzali Duchowi Świętemu drogę swego powołania.
4. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
Maryja zawierzyła Bogu do końca, wypowiadając swoje „tak” na Boży plan zbawienia. Towarzysząc Synowi w Jego zbawczej misji, rozważając Jego słowa i czyny doświadczała, że Bóg kocha każdego człowieka bez wyjątku. Maryja była najdoskonalszą uczennicą swego Syna.
Módlmy się, by Maryja czuwała nad całą ludzkością, stając się dla niej Gwiazdą Przewodnią w drodze do nieba.
5. Ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi
Za wierność i współpracę z wolą Bożą Maryja została ukoronowana na Królową. Pokora i uległość zostały nagrodzone szczęściem przebywania z Bogiem. Maryja nadal towarzyszy nam w ziemskiej pielgrzymce wiary, abyśmy cieszyli się bliskością i czułością Boga.
Niech Najświętsza Matka, zatroskana kiedyś o dom w Nazarecie, troszczy się o rozwój życia duchowego w seminariach i w zakonnych domach formacyjnych na misjach.
Czytanka różańcowa
Troska o drugiego człowieka wypływa z najgłębszej potrzeby ludzkiego serca, w które Stwórca wpisał zdolność do okazywania dobroci, miłości i współczucia. Zdarza się, że to my pomagamy, ale również niejednokrotnie sami korzystamy z pomocy. W ten sposób tworzą się między nami więzy solidarności.
Kościół, którego jesteśmy cząstką, składa się z wielu wspólnot parafialnych rozsianych po całym świecie, żyjących w bardzo zróżnicowanych warunkach. Kościół przez swych duszpasterzy i coraz bardziej zaangażowanych świeckich dociera ze swą pomocą do wszystkich, którzy są w potrzebie. Dziś naszą uwagę pragniemy skupić na dwóch inicjatywach, które powstały przy Papieskim Dziele św. Piotra Apostoła.
Pierwszą inicjatywą jest AdoMiS, czyli Adopcja Misyjnych Seminarzystów. W samej tylko Afryce prawie codziennie przy drzwiach seminarium pojawia się kilku kandydatów, którzy odkryli w sobie powołanie kapłańskie. Ale edukacja kleryków jest długa i kosztowna. Wielu młodych z terenów misyjnych pragnie realizować swoje powołanie kapłańskie lub zakonne, by nieść Jezusa wszystkim ludziom. Ale domy formacyjne na misjach często są zbyt ubogie, by wszystkich przyjąć. Włączając się w akcję AdoMiS, możemy przede wszystkim modlić się za powołanych, by mimo zewnętrznych trudności wytrwali w powołaniu oraz za tych, którzy przychodzą im z pomocą. Możemy ich też wesprzeć materialne, adoptując misyjnego seminarzystę. Polega to na jednorazowej wpłacie dowolnej sumy lub systematycznych wpłatach w celu dofinansowania seminariów.
Drugą inicjatywą jest „Misyjny Bukiet”, w którą każdy z nas z łatwością może się zaangażować. Przy celebrowaniu szczególnych okazji, jak ślub, jubileusz, święcenia kapłańskie czy śluby zakonne, możecie zaproponować gościom, żeby kwotę przeznaczoną na zakup kwiatów złożyli do koperty „Misyjny Bukiet”. Pieniądze te zostaną przekazane na pomoc misyjnym seminariom. O tym doświadczeniu napisał jeden z neoprezbiterów (ks. Andrzej Michalak z Łodzi): „O akcji „Misyjny Bukiet” dowiedziałem się od mojego ojca duchownego w seminarium. Do zaproszeń na święcenia dołączyłem prośbę, by zamiast kwiatów goście zechcieli wesprzeć ofiarą pieniężną kleryków w krajach misyjnych. Moim gościom bardzo to się spodobało. Uczestnictwo w „Misyjnym Bukiecie” dało mi też poczucie, że w tym niezmiernie ważnym momencie mojego życia nie koncentruję się na sobie, ale na tych, którzy potrzebują pomocy na drodze do kapłaństwa w krajach misyjnych”.
Na wasze wsparcie czeka wielu młodych ludzi, którym ich najbliżsi nie są w stanie pomóc. Wy możecie stać się ich przybraną rodziną.
S. Anna Miśkowiec FMM